Γράφει ο Γιώργος Μπουλμπασάκος υποψήφιος Βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς
Οδεύουμε
για δεύτερες εκλογές στις 17 Ιουνίου -με ότι συνεπάγεται για τη χώρα η
παρατεταμένη αυτή ακυβερνησία- και ας δούμε το καινούριο πολιτικό πεδίο
που έχουμε μπροστά μας.
Οι
πολίτες, απορημένοι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε την ιστορική ευκαιρία για
συγκρότηση κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο, καλούνται για δεύτερη φορά
στις κάλπες με έκδηλη την ανησυχία και ένα ερώτημα μεγάλο:
Θα έχουμε στις 18 Ιουνίου κυβέρνηση και ποια;
Η
πολιτική ατζέντα που κυριαρχεί, είναι το πώς η χώρα θα αποδεσμευτεί από
τα μνημόνια με ταυτόχρονη δέσμευση στο Ευρώ και την Ευρωζώνη. Μην
ξεχνάμε ότι αυτό ήταν το βασικό διακύβευμα που η Δημοκρατική Αριστερά
προεκλογικά έθεσε σε δημόσιο διάλογο. Απλά στις πρώτες εκλογές
παρασύρθηκε από την δικαιολογημένη οργή και τον θυμό των πολιτών που
πρώτα απ’ όλα ήθελαν να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους που οδήγησαν τη χώρα
στην τραγική αυτή θέση.
Οι
μονομάχοι του δικομματισμού είδαν τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται σε
ιστορικά χαμηλά και πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσουν ότι οφείλουν ένα
μεγάλο συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό γιατί με το πελατειακό κράτος που
δημιούργησαν άφησαν τη χώρα ανοχύρωτη στις συνέπειες της μεγάλης
οικονομικής κρίσης.
Τώρα
και η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ μετακινούνται, και από απολογητές των μνημονίων
μετατρέπονται σε διαπρύσιους κήρυκες που πρεσβεύουν αναθεωρήσεις και
αλλαγές.
Φυσικά δεν
μπορούν πειστικά να εξηγήσουν γιατί πριν 2 μήνες δεν διαπραγματεύθηκαν
και γιατί δεν άλλαξαν τους δυσμενείς όρους του μνημονίου.
Δεκτή η μετακίνηση, αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι η αξιοπιστία τους είναι στο ναδίρ.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και καλείται να ξεκαθαρίσει τη θέση
του. Η πολυγλωσσία, η αντιφατικότητα, η αμφισημία δεν αρμόζουν σε ένα
κόμμα της Αριστεράς, που έχει πλέον ιστορικές ευθύνες να αναλάβει. Πολλώ
μάλλον δεν προσφέρουν λύσεις για τη σωτηρία της χώρας, ο λαϊκισμός και η
δημαγωγία που φαίνεται ότι εισχώρησε στο χώρο αυτό, ακολουθώντας τις
μετακινήσεις ορισμένων τμημάτων του πάλαι ποτέ αυριανικού ΠΑΣΟΚ.
Γνωρίζοντας
τον χώρο εκ των έσω καταλαβαίνω τις δυσκολίες της ιδεολογικής ακαμψίας
των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις θέσεις
του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ για την έξοδο από την Ευρωζώνη και την
επιστροφή στη δραχμή.
Η ο
ΣΥΡΙΖΑ θα υποχωρήσει σε αυτές τις φωνές και θα γίνει η Αριστερά της
δραχμής όπως το ΚΚΕ, ή θα κάνει τη μεγάλη κυβίστηση και θα σταματήσει να
πατάει σε δυο βάρκες και να συνταχθεί στην άποψη της ΔΗΜΑΡ για δέσμευση
στο Ευρώ και την αποδέσμευση από το μνημόνιο με κινήσεις που δεν
δημιουργούν προβλήματα στην αξιοπιστία της χώρας και δεν υπονομεύουν την
θέση της στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε
αυτό το πολιτικό πεδίο επιβάλλεται η Δημοκρατική Αριστερά μέσα από ένα
προγραμματικό πλαίσιο αυστηρά καθορισμένο σε στόχους και διάρκεια να
απευθυνθεί στη κοινωνία με όρους εθνικού ακροατηρίου και να συμβάλλει
στη σωτηρία της χώρας. Αυτό το προγραμματικό πλαίσιο πρέπει να
περιλαμβάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα, τις
δομικές αλλαγές στην λειτουργία των θεσμών, την καθιέρωση της απλής
αναλογικής και φυσικά όλες εκείνες τις αλλαγές στο μνημόνιο που θα
οδηγήσουν την χώρα με ασφάλεια στην αποδέσμευση από τους επαχθείς όρους
των δανειακών συμβάσεων, με έμφαση στην ανάπτυξη, στην καταπολέμηση της
ανεργίας και στην δημιουργία κοινωνικού δικτύου προστασίας των αδυνάτων
της κοινωνίας.
Η ενίσχυση
των ποσοστών της Δημοκρατικής Αριστεράς θα δώσει το ηθικό πλεονέκτημα να
διεκδικήσει θέση στο αυριανό κυβερνητικό σχήμα και θα δώσει τη
βεβαιότητα στους πολίτες ότι στις 18 Ιουνίου θα έχουμε κυβέρνηση με
προοδευτικό πρόσημο.
